Dit artikel is geschreven door redacteur Tess Martinelli van Business Insider in de ik-vorm op basis van een gesprek met de 29-jarige Simone Landis uit San Francisco, die haar baan bij Meta opzegde. Het is door Business Insider Nederland vertaald naar het Nederlands.

Mijn baan bij Meta als eventplanner was uitdagend en ik genoot er met volle teugen van. Toen de coronapandemie daarentegen een streep zette door alle fysieke evenementen, werd mijn functie teruggebracht tot de rol van data-analist. Ik verloor in rap tempo het enthousiasme in mijn werk. Het goede salaris en de baanzekerheid zorgden ervoor dat ik het nog lange tijd bij Meta bleef, maar na twee jaar voelde ik een sterke behoefte om meer uit mijn carrière te halen.

In het najaar van 2022 besloot ik mijn baan op te zeggen en boekte ik een vlucht naar Bali om mijn eigen Eat Pray Love-ervaring te ondergaan, naar de film met Julia Roberts. Wat bleek: ik raakte in Bali compleet verloren en verward. Ik keerde terug naar de VS en moest bij mijn ouders intrekken.

Toch heb ik geen spijt dat ik 5.000 dollar heb uitgegeven aan een reis naar Bali, al had ik graag eerder geweten dat je niet kunt weglopen van je innerlijke onrust, hoe ver je ook reist.

Mijn baan bij Meta veranderde volledig

Ik ging in het najaar van 2019 aan de slag bij Meta, binnen de wereldwijde veiligheidsafdeling. Mijn baan bestond eruit dat ik alles moest plannen, van bedrijfsfeestjes tot kleine bestuursvergaderingen. Hierbij moest ik erop toezien dat leidinggevenden voldoende beschermd waren en dat medisch personeel te allen tijde aanwezig was.

Ik beleefde veel lol aan het opzetten van evenementen in het Californische hoofdkantoor van Meta. Toen de pandemie echter uitbrak, werd mijn takenpakket compleet omgegooid. Ik moest me voortaan richten op data-analyse. Twee jaar verstreken zonder fysieke evenementen en ik verloor het enthousiasme in mijn werk.

Mijn werk leek in niets meer op de baan waar ik in 2019 mijn handtekening onder had gezet. Ik had geen lol meer in mijn dagelijkse bezigheden, dus ik wist dat het hoog tijd was om verder te kijken. Ik was alleen bang om de vastigheid van mijn salaris en secundaire arbeidsvoorwaarden op te geven.

In een poging meer voldoening uit mijn werkzame leven te halen, begon ik daarom in het weekend te werken bij een eventplanner. Mijn baan bij Meta hield ik aan. Een paar maanden later besloot mijn huisgenoot in San Francisco te verhuizen, waardoor ik voor een dilemma kwam te staan. Moest ik bij Meta blijven werken en mijn eigen appartement zoeken, of was dit juist het ideale moment voor een nieuwe stap in mijn leven?

Ik had twee jaar lang veel geld gespaard, waaronder 5.000 dollar die ik exclusief aan reizen wilde uitgeven. Ik wist dus dat ik een paar maanden zonder werk financieel kon overleven. Een lange vakantie zou mijn hoofd leegmaken, dacht ik. Het zou me de kans bieden om uit te vogelen wat ik wilde doen in het leven.

Reis naar Bali

Ik nam in het najaar van 2022 ontslag bij Meta, vernieuwde mijn huurcontract niet en boekte een reis naar Bali, waar ik twee maanden wilde verblijven. Ik koos voor Bali vanwege de reputatie van het eiland als bakermat van spiritualiteit en heling, waarbij culturele tradities geworteld zijn in dankbaarheid. Op Bali koos ik voor een yogaretraite, omdat ik al jaren aan yoga doe en me wilde omringen met gelijkgestemden.

Op het eerste gezicht was Bali precies wat ik ervan verwacht had. Ik genoot er van heerlijk veganistisch eten, yogacursussen en cafés die waar veel digital nomads kwamen. Het eiland is geweldig en ik had voldoende tijd om de weelderige natuur te ontdekken.

Wel was Bali een stuk meer vercommercialiseerd dan ik had verwacht. Het gros van mijn directe omgeving bleek verwesterd te zijn, uitsluitend bestemd voor toeristen en mensen zoals ik, die allen naar Bali waren gekomen voor een spirituele reset.

Ik voelde me meer verloren dan ooit

Ik was naar Bali gekomen met grootse plannen. Ik wilde er video's over mijn reis maken voor op mijn sociale media, nieuwe vrienden leren kennen en uitvogelen wat de volgende stap in mijn carrière zou worden.

Het liep anders. Op Bali vereenzaamde ik, overmand door sociale angst en te overweldigd om iets te filmen. Ik hoopte het tij te keren door tijdens een meditatiesessie een openbaring te krijgen over wat ik met mijn leven aan moest, maar ik voelde me meer verloren dan ooit.

In plaats van een openbaring leverde de sessie me een groot piekermoment op. Ik begon me zorgen te maken over het feit dat ik alweer 27 jaar was, een leeftijd waarop veel van mijn vrienden de bedrijfsladder aan het beklimmen waren, gezinnen stichtten of zich ergens begonnen te vestigen. Ik concludeerde dat ik geen dingen bereikt had die voor mensen van mijn leeftijd gelijk stonden aan succes.

Terug bij mijn ouders

Na twee maanden in Bali, vloog ik terug naar de San Francisco Bay Area en keerde terug naar mijn ouderlijk huis. Mijn ouders wonen er niet het hele jaar, dus ik kreeg het huis grotendeels voor mezelf, maar het voelde vreemd om er terug te keren.

Het was vernederend en eerlijk gezegd gênant dat ik alles had opgegeven om de wereld te bereizen om mezelf opnieuw te ontdekken, terwijl ik mezelf pas écht vond in mijn oude kinderkamer. Het dwong me om naar binnen te kijken en opnieuw te ontdekken wat het kleine meisje dat hier ooit woonde precies wilde. Ik kon wegrennen, opnieuw gaan reizen, maar ik realiseerde me dat ik na zo'n reis altijd weer thuis zou moeten komen, in mijn eigen ziel.

Ik bleef parttime bij de eventplanner werken, wat mijn passie voor evenementen opnieuw wist aan te wakkeren. Ik overwon de sociale angst waar ik in Bali mee kampte en wist succesvol bij mijn leidinggevenden te lobbyen voor een promotie. Het leidde ertoe dat ik nu meer uren maak, meer verantwoordelijkheden heb en meer creatieve vrijheid geniet.

Ik wil ook yogaleraar worden, zodat ik mijn achtergrond in evenementen kan gebruiken om leiding te kunnen geven aan internationale yogaretraites. Wie weet, reis ik ooit zelfs terug naar Bali om er een yogaretraite aan te sturen.

Ik woon nog steeds in mijn ouderlijk huis, wat volgens mij best vaak voorkomt onder mensen van mijn generatie. Er wordt, denk ik, te weinig over gesproken.

De San Francisco Bay Area is dan ook peperduur. Ook al leef ik niet precies het bestaan dat ik had verwacht op 29-jarige leeftijd, ik voel me tevreden om hier gedurende deze fase in mijn leven te vertoeven. Op een dag hoop ik mijn eigen woning te hebben, maar ik heb geen haast. Eerst maar eens financieel alles op orde krijgen.

Geen spijt

Ik heb geen spijt van mijn reis naar Bali, al was ik er liever naartoe gegaan met meer realistische verwachtingen. Het risico op teleurstelling was groot, omdat ik er te veel gewicht aan had gehangen; mijn vakantie moest een einde maken aan mijn identiteitscrisis. De realiteit is dat ik tijd voor mezelf nodig had, los van waar ik die tijd precies doorbracht.

Toch ben ik blij dat ik mijn intuïtie heb gevolgd en Meta heb verlaten. Ook al heb ik nog een lange reis voor de boeg, ik zit eindelijk op het juiste pad om de dingen waar waar ik enthousiast van wordt te omarmen en mijn doelen te bereiken.

LEES OOK: Ik ben een ramp met sollicitatiegesprekken, dus ik vroeg een expert om advies. Dankzij deze 4 tips kreeg ik de baan